Natawa ako nung bumanat kami ni Ana nung isang araw.
Ako : It’s time to face the truth.
Biglang dinagdagan ni Ana.
Ana : And the truth will set you free.
Nagkatinginan kaming pareho, nagtawanan, at nasabing, “Pwede!”
Si Ana, tawagan namin nyan is Drei. Andrei. Pinagsama ung name namin.
Almost 8 years of friendship. Wow.
bumili kami ng crepe paper pang decor ng bay namin. Grabe talaga yung effort na binuhos para manalo sa contest na pagandahan ng decoration.
Using recycled materials, then we painted it with colors red, blue and white.
Theme : 4th of July, American Independence Day.
Bongga nga yung samin eh, we used umbrellas, cd’s, shoes, slippers… whew…
Monday will be the judgement night. nakakatuwa naman. Ksuh wala ako sa office nun to celebrate it with them, kasi off ko. huhuhuhu
anyway, kahapon, nagstay pa kami ni Drei para tumulong dun sa fireworks daw na dagdag decor.
we stayed there with Isa and Ryan. Mga 11am, dumating si Mommy Kate, out na din ni Ryan, so apat nalang kaming andun.
wala na masyadong tao sa floor dahil morning na nung time na yun.
Nagkwentuhan nalang kami while doing our activity.
Grabe, nagkaroon talaga ako ng goosebumps dahil nagkwento sila ng nakakatakot.
nung kakaopen palang ng Account na HP, then ang Call Directors palang daw ang 24/7 nung mga time na yun. So Walang ibang nandun.
Nakakita sila dun ng batang babae, all white, short haired. pero harmless naman daw.
Pati nga daw dun sa house ng coach namin eh. may batang lalaki naman.
Di ko makalimutan yun.
Ang lakas pa naman ng imagination ko sa mga ganyang bagay.
Minsan di ako makatulog pag mag-isa lang ako sa kwarto.
Ewan ko nga ba.
Bakit kasi ganun yung impact sakin ng mga ganyang bagay eh. It’s just all in the mind, really.
Sa mga call centers talaga, maraming ganitong kwento, puro horror.
Di na maiiwasan yun.
Kumain kami ng mais. ayun, gutom padin. hahaha. Pero nabubusog ako sa horror stories na hinain nila.
—————————————————————————————————————————————————
After 6 months of hard work, I’m happy kasi regular na kami.
Dami ring nangyari sa 6 months na yan.
Every day of it talaga nanibago ako sa sarili ko.
I’ve changed. Naramdaman kong nag iba ako bigla. Na adapt ko agad yung nasa paligid ko.
Pero ganun talaga eh. Pasaway kasi.
But anyway., past is past.
I just want to build the Better me.
Di naman hihinto ang mundo para sa’kin eh, or sa kahit sinong tao.
Nature will not stop, you’re the one whose gonna have to adjust.
Kung ano mang pagbabago ang nagyayari ngayon.
Acceptance is the key.
Acceptance.
Acceptance parin, no matter what you do.
Malalaman mong hindi sa’yo nakasentro ang lahat. At dapat mong intindihin na di tayo perfect.
Kaya magpakumbaba tayo sa mga taong mahal natin, wag puro pride.
You’ll gain nothing if you entertain pride.
Defeat it.
Nakakainis nga eh.
1 month na akong halos nakatunganga at naghihintay ng himala. kaso, wala eh. wala na.
but I just wish that we can all pass this through. all of this misery that lives inside ourselves.
Ilang beses ko ng sinabi sa sarili ko na, “Ayoko na, pagod na ako”, but do I find myself, still hanging here? Wishing for something that will never come true.
Isa akong mapangarap na tao. Ambisyosa kumbaga.
Pero ok lang. =)
I’ve learned everything there is to learn.
Super thankful naman ako.
I hope one day, we would all find our purpose here on Earth.
And once you’ve found that. Grab it. Hold it tight. Then Plan your way to get your goal.
Everything’s not easy to get around here, so do yourself a favor.
Get the shovel and pail, then build a sand castle near the beautiful horizon ahead of you.
Y’never know, until you try your very best.
=)
grin 